Het gaat niet goed..

Mentaal gaat het slecht en daardoor fysiek ook steeds slechter.

Ik eet slecht, slaap weinig en huil vooral veel.

Dit alles komt omdat ik zo niet gelukkig ben met mijn leven. Extreem ongelukkig zelfs. Er is niets waarvoor ik leef. Niets waar ik naar uit kijk. Mijn ex maakte het leven leuker of nouja met hem in mijn leven leek alles veel mooier. Nu hij weg is gevallen (en ik mis hem verschrikkelijk) ben ik naast dat ik ongelukkig ben ook nog eens zeer eenzaam. Het is het soort leegte wat een familielid, vriendin of hond niet kan vullen. Ik lijk niet uit de emotie te kunnen komen.

Ik ben mij er ontzettend van bewust dat hoe ik de dingen nu bekijk vanuit negatieve emoties komen. Het is niet de werkelijkheid, maar het voelt wel heel echt. Mijn maag en hart doen letterlijk pijn door alle emotie. Ik lig dagelijks huilend en happend naar adem op de grond.

Het gevoel is constant en het voelt nu letterlijk alsof ik aan het overleven ben.

Ik kreeg een paar dagen geleden een telefoontje dat ik eindelijk aan de beurt was bij een psycholoog. Vrijdag heb ik de intake. Ik heb mij ooit aangemeld omdat ik merkte dat in mijn relatie dingen vanuit het verleden naar boven kwamen. nu dat de relatie over is, is dat trauma 10x zo erg naar boven gekomen. Het voelt weer alsof ik alles gegeven heb en niet goed genoeg was. Ik werd weer in de steek gelaten en het doet zo’n zeer. Ik voel mij zo machteloos.

Ik mis mensen in mijn leven.. Een doel. Ik ben ook weer meer aangekomen. Ik weeg alweer 131,5kg.
pff wat is het leven kut nu.. en dan loop ik buiten met dat prachtige weer en ik weet dat ik er van moet genieten. De beauty er in moet vinden, maar ik voel het niet..

Ik hoop zo dat therapie mij gaat helpen, want dit gaat zo niet langer. Ja ik mis mijn ex en ja hij vulde een leegte, maar dat betekend dus dat er meer aan de hand is. Ik moet gaan vinden wat mij gelukkig maakt en dat niet laten afhangen van een relatie. Dat is namelijk een veel te kwetsbare positie.

fijne weekend.

Liefs, Anouk

Alle begin is moeilijk | Help! dit is zeer confronterend!!

Hey Hallo,

Terwijl ik dit typ vraag ik mij af of dit wel zo’n goed idee is.
Voor de meeste mensen is je lichaam laten zien al best spannend, maar als je morbide obesitas hebt dan is dat misschien nog wel een stukje heftiger. Waar de een in de spiegel kijkt en zichzelf te dik vindt, terwijl in werkelijkheid dit helemaal niet zo is, kan ik daar niet meer om heen. Ik ben te dik, VEEL te dik en de eerste stap is erkennen dat dat zo is.

Waarom nu? Wat heeft er voor gezorgd dat ik nu wel actie wil ondernemen? Natuurlijk ben ik er al veel langer mee bezig, sterker nog ik kan mij niet herinneren dat ik er niet mee bezig was. Toch is er nu iets veranderd. Laat ik beginnen met zeggen dat ik dit jaar 30 wordt. Relatief jong dus. Ik ben 183cm lang en ik durf het bijna niet te zeggen maar ik weeg 166 kilo. Jaren lang heb ik dat redelijk goed kunnen verbloemen omdat ik zo lang ben. Maar nu ik ouder begin te worden (en steeds zwaarder) neemt de druk fysiek toe. Zo is het mij opgevallen dat ik steeds vaker bij alles wat ik doe een stoel erbij pak. Bijvoorbeeld als ik aan het koken ben. Sinds enkele weken ben ik mij steeds bewuster geworden dat lopen moeilijk gaat en ik daardoor het onbewust het ook steeds minder ben gaan doen. Ik ben nu op een punt gekomen dat mijn lichaam zegt HO STOP! Als je lichamelijk zo slecht bent dan beïnvloed dat ook je dagelijks leven. Een dagje uit? Vakanties? shoppen? Ik hou het gewoon niet meer vol! Lekker uiteten? Mijn kont past niet meer in iedere stoel. Vliegen gaat al zeker niet met die kleine stoelen.

Los van het feit hoe de maatschappij naar dikke mensen kijkt, is het vooral dat ik nu het leven aan mij voorbij laat gaan zonder er echt van te kunnen genieten. Het is zo ontzettende zonde! Ik ben in de bloei van mijn leven en ik heb mijzelf in feite gehandicapt gemaakt. Dit heeft trouwens niets te maken met bodypositivity. Ik weet dat ik niet minder ben dan een ander, welke maat ik ook heb. maar liefde voor jezelf betekend ook voor jezelf zorgen. En dit is precies wat ik wil gaan doen.

Dan is het nu tijd voor een foto. Kleine disclaimer: Haat wordt niet getolereerd. Ook is het niet nodig om bijvoorbeeld dingen te zeggen dat het wel meevalt. Ik ben veel te dik. Betekend niet dat ik niet prachtig ben, maar wel dat ik ongezond ben. Ik wil deze foto met jullie delen omdat het de waarheid is en puur. En natuurlijk als “Voor” foto waar ik ooit op kan terug kijken en trots kan zijn hoe ik veranderd ben.

dag 1

Daar staat hij dan.. De foto. Confronterend? ja! absoluut! Maar ergens ook wel opgelucht. Accepteren dat dit is wat het nu is. Daar verder niet om stressen, maar wel actie ondernemen.

De aankomende tijd neem ik jullie mee in mijn leven. Ik laat jullie zien wanneer de dingen geweldig gaan, maar ook wanneer ik het erg moeilijk heb. Open en bloot op verschillende manieren. Kwetsbaar en sterk te gelijk.

In mijn volgende post (later vandaag) zet ik mijn 1e doel neer en hoe ik deze ga bereiken.

Love,

Healthy