Mentaal gaat het slecht en daardoor fysiek ook steeds slechter.
Ik eet slecht, slaap weinig en huil vooral veel.
Dit alles komt omdat ik zo niet gelukkig ben met mijn leven. Extreem ongelukkig zelfs. Er is niets waarvoor ik leef. Niets waar ik naar uit kijk. Mijn ex maakte het leven leuker of nouja met hem in mijn leven leek alles veel mooier. Nu hij weg is gevallen (en ik mis hem verschrikkelijk) ben ik naast dat ik ongelukkig ben ook nog eens zeer eenzaam. Het is het soort leegte wat een familielid, vriendin of hond niet kan vullen. Ik lijk niet uit de emotie te kunnen komen.
Ik ben mij er ontzettend van bewust dat hoe ik de dingen nu bekijk vanuit negatieve emoties komen. Het is niet de werkelijkheid, maar het voelt wel heel echt. Mijn maag en hart doen letterlijk pijn door alle emotie. Ik lig dagelijks huilend en happend naar adem op de grond.
Het gevoel is constant en het voelt nu letterlijk alsof ik aan het overleven ben.
Ik kreeg een paar dagen geleden een telefoontje dat ik eindelijk aan de beurt was bij een psycholoog. Vrijdag heb ik de intake. Ik heb mij ooit aangemeld omdat ik merkte dat in mijn relatie dingen vanuit het verleden naar boven kwamen. nu dat de relatie over is, is dat trauma 10x zo erg naar boven gekomen. Het voelt weer alsof ik alles gegeven heb en niet goed genoeg was. Ik werd weer in de steek gelaten en het doet zo’n zeer. Ik voel mij zo machteloos.
Ik mis mensen in mijn leven.. Een doel. Ik ben ook weer meer aangekomen. Ik weeg alweer 131,5kg. pff wat is het leven kut nu.. en dan loop ik buiten met dat prachtige weer en ik weet dat ik er van moet genieten. De beauty er in moet vinden, maar ik voel het niet..
Ik hoop zo dat therapie mij gaat helpen, want dit gaat zo niet langer. Ja ik mis mijn ex en ja hij vulde een leegte, maar dat betekend dus dat er meer aan de hand is. Ik moet gaan vinden wat mij gelukkig maakt en dat niet laten afhangen van een relatie. Dat is namelijk een veel te kwetsbare positie.
Het is ONGELOFELIJK! Ja die 6 kilo in 10 dagen, maar ik bedoel meer dat ik WEER ziek ben. Weer 1,5 week nadat ik begonnen ben met afvallen? Toeval? Afkickverschijnselen? Ik denk dat het een combinatie is van afkickverschijnselen (aangezien ik mij altijd weer een stukje beter voel als ik gegeten heb) en een virus. Vorige week donderdag was ik bij mijn zus en die was niet helemaal lekker. Het is in ieder geval het corona. Maar het vele hoesten, slijm, moeheid, spierpijn en een temperatuur van rond de 38 graden is gewoon niet fijn. Ik ben al lang en vaak genoeg ziek geweest dit jaar.
Het zou mij niets verbazen als mijn slechte weerstand nog een stukje slechter is omdat het afvallen toch een soort stres op het lichaam zet. Het gaat nu nog wel met pijnstillers en hoop dat het hierbij dus blijft.
Het goede nieuws is dat ik 6 kilo ben afgevallen. en dat in 10 dagen! Ik stond vanochtend op de weegschaal en deze stond op 160,5 kg. WOW! Nu gaat het vooral hard als ik onder of rond de 1700kcal blijf. Maar het wisselt per dag of dat vol te houden is. Echt nodig om af te vallen is het niet.
Ik merk wel dat door het mij niet lekker voelen ik juist meer wil eten om mij tijdelijk goed te voelen. Toen ik zo ziek was een paar maand terug at ik daarom ook weer veel meer en ben ik dus weer veel aangekomen. Deze keer doe ik dat anders. Ik wil onder de 2000 kcal blijven. Er zijn maar weinig “uitzonderingsdagen” die ik toelaat. Zoals 1e kerstdag is wel een mooie om niet op te hoeven letten of mijn verjaardag.
Vandaag naar een winterfair geweest. Ja, in september. Geen idee waarom dat dit jaar al zo vroeg is. Het viel ook nog eens tegen. Veel minder kraampjes dan 2 jaar terug en wat er was leek op elkaar. Met korting was toegang + parkeren 30 euro. Echt te veel. Het regende ook nog eens flink. Ik heb niets gekocht, alleen wat geluncht. Maar het was leuk weer eens ergens naar toe te kunnen gaan.
Over geld gesproken, mijn vader wil mij gaan betalen voor iedere 5 kilo die ik afval. 100 euro per 5 kilo en als ik de 100 heb gehaald krijg ik ook nog eens 7500 euro. Heel aardig en hij bedoeld het goed, maar helaas werkt dat niet als motivatie. haha. Het is een leuke bonus, maar zeker die 100 kilo is nog HEEL VER WEG en ik word niet blij dat ik daar over nadenk.
Ieders leven is anders. Ieder lichaam is anders en werkt dus ook net even iets anders. Gister had ik weer een geweldige eetdag in combinatie met bewegen. Daardoor was ik vanochtend blij verrast dat ik weer een halve kilo was afgevallen.
Vorige week zaterdagavond ben ik begonnen met wegen. 166,5kg. Ik ben op zondag begonnen met gezonder eten.
Vandaag een week later weeg ik 162,7kg. Ik ben dus 3,8 kilo afgevallen! Wat een geweldig resultaat is natuurlijk! Ja een deel is vocht en het hebben van een minder volle buik, maar ook dan blijft er voldoende over waarbij ik oprecht kan zeggen dat het komt omdat ik gezonder ben gaan leven en dus echt ben afgevallen. Ik was dus heel blij!
Mijn vader is ook bezig om gezonder te leven en wat gewicht te verliezen. maar in tegenstelling tot ik hoeft hij niet meer dan de helft van zijn gewicht te verliezen, maar een kilo of 10. Hij krijgt hulp van een holistische diëtiste waarbij hij de eerste 10 dagen een soort crash dieet volgt. Ontzettend zwaar dus en hij is al een paar kilo afgevallen.
Gister was mijn vader op bezoek en hebben we eigenlijk niet raar gegeten, maar zijn wel uiteten geweest. Zo hebben we een tournedos met wat groente gegeten. Het enige misschien aparte aan die dag is dat we dat als lunch hebben gegeten en s avonds nog een stukje biologisch kipfilet met wat witlof. That’s it. Geen lekkere tussendoortjes verder.
Mijn vader belde mij vanochtend laaiend op. Hij was een paar ons bijgekomen. Hij was echt ontzettend boos. En als hij boos is dan reageert hij dat op andere af en probeert hij deze mensen mede verantwoordelijk te maken. Zo ook bij mij. Zo zei hij dingen als ” “Omdat ik naar *mijn woon plaats* ging”. Hij zei mijn woonplaats, maar niet erg subtiel bedoelde hij mij. Maar ook “en dat voor een gezellige middag”. Dat woord gezellige kwam eruit als een scheldwoord. Ook zei hij dat hij voortaan alleen nog maar egoïstisch aan zichzelf ging denken. Alsof hij gister at voor mij. De boosheid waarmee hij de dingen zei bracht mij in tranen. Ik durfde dus ook niet meer te zeggen dat ik afgevallen ben.
Toen ik met moeite zei dat we beter konden ophangen was hij het daar mee eens. Natuurlijk voelde hij meteen mijn verdriet. hij belde binnen een minuut terug maar door de tranen kon ik even niet opnemen. Dus stuurde hij appjes dat hij het niet op zn vriendin en op mij zijn dochter moet afreageren en dat het zijn eigen schuld is. Daarna belde hij meteen weer en nam ik op. Met een iets wat stoere houding (Ik vind het nog al gênant om te laten zien als iemand mij kwetst) nam ik op. Heb wel kunnen zeggen dat ik het niet leuk vind als hij zo tegen mij praat. Ik ben verder ook niet boos, maar echt heel blij voel ik mij niet meer.
Ik zat nog te bedenken wat ik zou kunnen doen als hij weer eens op bezoek is om het voor hem makkelijker te maken nog gezonder te eten. Maar in alle eerlijkheid weet ik niets. dat 2x iets warm eten had niet gehoeven, maar de hoeveelheid en wat ik binnenkreeg was goed. Ik ben niet voor niets in 1 dag een halve kilo afgevallen. Ik ben bang dat als ik (zelfs al was het een dag) nog gezonder ga doen, ik het niet volhou en dat het dan allemaal weer mis gaat. Mijn eetverslaving is ook als een monster die steeds om het hoekje zit te gluren en zijn kans zit af te wachten.
Het enige wat ik kan doen is dit van mij afzetten. Ik heb niets verkeerd gedaan en aangezien ik geen eten meer kan gebruiken om mijn gevoelens en emoties en gedachtes te stabiliseren, kan ik dus ook deze negativiteit niet gebruiken.
Ik hoop dat morgen zijn “holistische” diëtiste hem wat gerust kan stellen. Dat alles of niets. Dat zo ontzettend streng zijn voor jezelf, schuldig voelen, boos zijn en perfectionisme is wat er voor zorgt dat mensen Jojo-en met hun gewicht. Waarom het zo’n verschrikkelijke strijd is steeds om van die kilo’s af te komen en ze uiteindelijk de strijd verliezen. Al moet ik er in het geval van mijn vader bij zeggen dat bij hem ook angst meespeelt. Een paar weken terug te horen gekregen dat hij kransslagader voor 65% dichtzit. Hij heeft nu bloeddrukpillen en cholesterol pillen daarnaast moet hij zijn leefstijl wat aanpassen. Ze hopen dat dat voorlopig voldoende is. Met zijn hart is verder niets mis nog.
Balans is waar het om draait. Heb je dat dan komt de rest vanzelf goed. Het kost alleen meer tijd dan dat je jezelf laat verhongeren.
Dit heb ik dus altijd. Als ik begin met afvallen en vooral gezonder leven dan is mijn lichaam in shock en dan is mijn weerstand minder en ben ik dus vatbaarder voor virussen.
Wel grappig trouwens. Ik maak een blog aan “gezondheid voor alles” en ik word ziek. HAHA!
Sinds zaterdagmiddag kreeg ik plotseling keelpijn en vanaf zaterdagnacht kun je me echt goed ziek noemen met koorts, hoesten, misselijk etc..
Ik ben begin deze maand met Pfizer gevaccineerd (2e prik al), dus ik dacht nee, dit kan toch niet? Sowieso ik zie bijna niemand dus het zal toch niet? Zondagochtend meteen een PCR test laten doen en gisteravond kreeg ik de uitslag. Negatief. Gelukkig maar. Ik kan je vertellen dat ik aardig pissig geweest zou zijn als ik het wel had gekregen, alleen al om het feit dat Pfizer ruim 90% bescherming beloofd en ik bang ben voor prikken. Had dan gevoeld alsof ik het voor niets had gedaan. Nu weet ik wel dat het niet gaat om het niet ziek worden, maar niet in het ziekenhuis komen. En natuurlijk willen we geen ergere mutaties. Maar ik was toch erg blij dat de uitslag negatief was.
Betekend trouwens niet dat ik mij daarom beter voel. Vannacht stond ik weer boven de toiletpot en daarna pijnstillers te slikken omdat ik haast niet kon slikken van de keelpijn. Ondanks dat gelukkig wel veel slaap uren gemaakt.
Gister was voor Nederland nogal een dag van gemengde gevoelens. Eerst heel blij dat Max Verstappen weer P1 heeft gepakt in de Formule 1. Die jongen gaat Lewis Hamilton eindelijk verslaan! Maar s avonds ongeloof, schaamte en vooral teleurstelling om ons Nederlands Elftal. Nu moet ik daar wel bij zeggen dat niemand echt geloof had in dit elftal en de coach. Er is vanaf dag 1 veel kritiek geweest. De “oranjegekte” is pas begonnen nadat we zagen dat ze wel in staat waren soms een wedstrijd te winnen. Maar gister was natuurlijk slecht heeeeeel slecht. Lachwekkend slecht zelfs.
Qua gezondheid is mijn doel en focus van gewicht voorlopig naar mijn immuunsysteem gegaan en het helpen daarvan. Rust houden, vitamines, mineralen en voldoende frisse lucht en slaap. Ik ga mij niet bezig houden hoeveel suiker er in dat keelsnoepje of dropje zit. Nu ben ik die 2 kilo echt wel afgevallen, maar het weeg momentje bewaar ik voor volgende week. Het is nu gewoon even niet belangrijk.
Ik ben er achter gekomen dat de moeilijkste momenten eind van de middag en rond het avondeten zitten voor mij. Ook de avond vind ik lastig. Dit verbaasd mij niets omdat ik niet zo zwaar ben geworden door de hele dag veel te eten, maar door 1 a 2 maaltijden per dag tussen de 1500 en 2000 kcal naar binnen te proppen. Hierdoor zat ik de rest van de dag lekker vol.
Gister ging weer goed en ben ik weer onder de 2000 kcal gebleven (zonder mijzelf uit te hongeren). Weer kwam er een moment dat ik bijna junkfood had besteld, maar dan krijg ik weer een melding van WordPress dat iemand wat geliked heeft of ik er een nieuwe volger bij heb en dan stopt mij dan. Wat ook helpt is de gedachten dat Ik alleen mijzelf er mee heb. Ik kan 1000000 smoesjes bedenken waarom het okay zou zijn om bijvoorbeeld friet te bestellen, maar het feit is dat ik daar niet van af val en dus dik blijf.
Ik merk ook dat alles wat ik meemaak wil belonen met lekker eten. Of ik nu wat vervelends heb mee gemaakt of juist iets heel goed heb gedaan en trots ben, er hoort lekker eten bij.
Het fijne is wel dat deze 2 dagen er voor het overgrote gedeelte van de dag al nieuwe gewoontes groeien. Ik weet dat het gemiddeld 5 weken duurt om echt aan een verandering te wennen, maar het is enorm fijn om s ochtends wakker te worden, mijn ding te doen en vervolgens niet meteen denk aan eten. Dat geeft rust.
Nog iets positiefs, mijn buik voelt niet meer zo opgeblazen. Dit komt natuurlijk omdat deze niet meer propvol zit de hele dag. De afkickverschijnselen vallen op het moment ook nog mee. Nog geen migraine gehad of erge moeheid. Ik ga er vanuit dat deze ook niet gaan komen omdat ik niet streng aan het diëten ben, maar aan het leren normaal te eten.
En bij normaal eten hoort keuzes maken. Dat ik aan het afvallen ben betekend niet dat ik alles moet afwegen of niets lekkers meer mag hebben, maar het is dagelijks wel de keuze maken wat ik eet. Ik kan prima een klein zakje chips eten of bij de maaltijd een kleine portie frietjes, maar dan is het de rest van de dag kiezen voor meer groente, fruit, en volkoren producten. Wat dat betreft klinkt 2000 kcal per dag ook niet als iemand die afvalt, en voor de gemiddelde persoon zal dat misschien ook te veel zijn om af te vallen, maar bij mij vliegen de kilo’s eraf. Iedere week ga ik op de weegschaal staan en laat ik het resultaat hier zien.
Ik ben nu al zo blij de keuze te hebben gemaakt een blog te maken en ben zo dankbaar voor de mensen die mijn reis naar een gezond leven volgen. Het werkt motiverend en het schrijven is een soort therapie.
2 dagen gezond leven is in het grote plaatje helemaal niets, toch zijn voor mij dit de belangrijkste dagen. Het laat zien dat ik dit kan. Als ik het vandaag kan, kan ik het morgen ook. artsen, wetenschappers zeggen allemaal dat als je morbide obesitas hebt het geen kwestie van discipline of doorzettingsvermogen meer is omdat je lichaam en je hoofd zo tegenwerken, maar wanneer je afbouwt en niet te streng bent voor jezelf dan is het wel degelijk mogelijk.
Het lijkt tegenwoordig een trend onder mensen die lijden aan morbide obesitas.
Een gastric bypass, ook wel maagverkleining genoemd is een operatie waarbij de maag wordt verkleind en het spijsverteringskanaal wordt omgelegd. Je kunt dan niet meer veel eten en een deel van de voedingsstoffen (de goede en de slechte) krijg je niet meer binnen.
Wanneer je een BMI hebt van 40 of hoger dan kom je in aanmerking voor de operatie. Hier gaat een heel traject aan vooraf waarin ze kijken of dit iets voor jou is en ze proberen je de tools te geven om na de operatie zo gezond mogelijk verder te gaan.
Waarom doen mensen het? Dat is simpel. Na de operatie val je in korte tijd heel veel af omdat je vrijwel niets kunt eten. Een snelle oplossing dus! En het (lijkt) een stuk makkelijker dan op eigen kracht afvallen.
Wat zou ik er dan op tegen kunnen hebben zou je zeggen? Sterker nog, is het niet iets voor mij?
De volgende dingen die ik zeg, zeg ik uit ervaring die ik heb gehad met verschillende mensen in mijn omgeving die wel hebben gekozen voor een maagverkleining en ook als je kijkt gemiddeld gezien over heel Nederland.
Nu zijn er veel verschillende redenen waarom ik geen voorstander ben van een gastric bijpass.
De voornaamste rede is dat het iets in je lichaam verandert, maar niet in je hoofd. Hierdoor zie je niet alleen dat mensen na een aantal jaar toch weer dikker worden, maar ook dat de eetverslaving ingeruild wordt voor een andere, misschien nog wel ergere verslaving.
de maag is een spier en kan uiteindelijk gewoon weer uitzetten. Dat in combinatie met te slecht eten en je bent uiteindelijk weer waar je begonnen bent.
Dat je na de operatie niet veel kunt eten, betekend ook dat eten je niet meer gelukkig kan maken. Je niet meer op dezelfde manier troosten als eerst. Onbewust ga je het dan ergens anders zoeken. Roken, meer drinken en soms zelfs drugs. Over dat laatste kom ik zo terug.
Nog een groot nadeel van de operatie is zoals ik eerder noemde je veel voedingsstoffen niet meer binnen krijgt. Dat is best leuk als het alleen om suikers en vetten zou gaan, helaas vallen vitamines en mineralen daar ook onder. Zelfs met het bijslikken van supplementen, geeft je je lichaam voor de rest van je leven een flinke knal.
En dan heb je de operatie zelf. Een operatie is niet zonder risico en vele krijgen dan ook (lichte) complicaties, en dat voor een operatie die eigenlijk niet had gehoeven.
Dan zijn er de bijwerkingen die indirect verbonden zijn aan de operatie. In het begin krijg je maar zo weinig binnen dat je vaak moet kiezen tussen eten of drinken. Zelfs de beste zouden dit moeilijk vinden om balans in te vinden, maar helaas is het niet ongebruikelijk dat je hierdoor gal en/of nierstenen krijgt. ja auw, pijnlijk!
Een familielid van mij kreeg dat binnen het jaar. Ze moest er uiteindelijk ook aan geopereerd worden. En toen begon de drama. Ze kreeg oxycodon. Oxycodon is van de zwaarste pijnstillers en vergelijkbaar qua inhoud met heroïne. Geen wonder dat vele mensen verslaafd raken. Uit Amerika kennen we genoeg verhalen, maar in Nederland zie je het nu ook steeds meer gebeuren. Artsen weten er gewoon te weinig van af.
Dat familielid vond in oxycodon een nieuw fijn happy gevoel wat eten haar niet meer kon geven. Oxycodon is gevaarlijk. Je lichaam went er aan en daardoor heb je steeds meer nodig om dat “high” momentje te krijgen. Uiteindelijk krijg je een overdosis en ga je dood. Afkicken is haast niet te doen. Je dacht dat afvallen zwaar was? Afkicken van oxy is nog 1000X erger.
Wat dan ook vaak in afkickklinieken gebeurd is ze je een ander middel ervoor in de plaats geven. Bijvoorbeeld Suboxone. Valt in dezelfde categorie als oxycodon en ook heel zwaar, maar het voordeel van dit is dat je dan geen afkickverschijnselen hebt, maar ook geen high momentje meer. Maar goed je tanden vallen er nog steeds van uit en uiteindelijk heb je een grote kans op psychoses. Je hebt er dan ook nog genoeg net als mijn familielid die dan alcohol erbij gaan misbruiken om als nog dat happy gevoel te creëren samen met de pillen.
Dat familielid is dus van een eetverslaving naar een drugsverslaving gegaan in combinatie met drankmisbruik en heeft haar eigen tanden niet meer. Sterker nog ze was heel dichtbij haar kinderen ook te verliezen. haar baan was ze al verloren. en uiteindelijk is ze nu toch weer dikker aan het worden. Dit allemaal in 4 jaar tijd sinds de operatie.
Nu raakt echt niet iedereen verslaafd aan iets anders, maar het is wel iets waarmee je moet dealen na zo’n operatie. Een gastric bypass is als het dichtnaaien van je lippen. Je kan fysiek niet meer eten, maar je hoofd wil dat wel. Ze doen in het traject voor de operatie echt hun best om je voor te bereiden en je mindset te veranderen, en sommige lukt dat ook! Maar ik zie het te vaak verkeerd gaan en dan moet je voor jezelf gaan beslissen wat jij denkt dat het beste voor jezelf is.
Ik zelf vind het idee van een operatie met alle gevolgen van dien, die eigenlijk niet nodig is een te grote belasting voor mijn lichaam. Ik vind het zelfs een eng idee. Ik vind de “prijs” die je er voor betaald te hoog. En dan heb ik het nog niet eens gehad op al dat loshangende vel wat je krijgt als je snel zonder te sporten afvalt.
Ik heb niets tegen mensen die kiezen voor een gastric bypass, iedereen bewandelt zijn of haar eigen weg, maar voor mij persoonlijk zal het nooit een optie worden.
Het klinkt misschien nogal dramatisch “dag 1 overleefd”, maar zo voelt het wel. Ik heb normaal gegeten (3 maaltijden + een paar tussendoortjes) en kwam uit onder de 1900kcal. Dat is heel wat anders dan de 3000 tot 5000 kcal die ik normaal per dag eet. Niet dat ik ze tel, maar als ik kijk naar wat ik op een gemiddelde dag at, dan kwam ik daar echt wel aan.
Ik heb het gister op meerdere momenten moeilijk gehad. Vooral met het avondeten had ik de neiging pizza te bestellen omdat het 1+1 gratis was. Nu had ik gezegd dat ik voorlopig eet wat ik wil, maar in kleinere porties. Helaas zijn hoofdgerechten die helemaal niet zo gezond zijn, alleen heel lekker als ik er ook HEEL VEEL van kan eten. Minstens 1 hele pizza dus. Niet handig!
Met behulp van jullie heb ik mijzelf er toe aangezet zelf gezond te koken. Ik voel mij door jullie gezien en gesteund. Hoe zonde zou het zijn als ik het op dag 1 al verpest. Zonde ook van het werk dat ik al in mijn blog heb gestopt. Ik weet zeker dat ik dan weer had opgegeven.
Betekend trouwens niet dat ik het in de toekomst soms niet goed verpest, maar dat is dan toch anders. Dat is dan 1 moment uit vele dagen dat ik goed bezig ben. Nu zou het direct de eerste dag zijn geweest.
Wat zo’n eerste dag ook laat zien is dat het mogelijk is normaal te eten. Als je een eetverslaving hebt dan zijn er momenten dat je hoofd/lichaam reageert alsof zonder junkfood je het niet gaat overleven. Flauw dat het tegenoverstelde waar is.
Ik leef van moment naar moment en ben zelfs begonnen een bijbel te lezen. Wat dat betreft is een eetverslaving niet heel veel anders dan een drugsverslaving. Het grote verschil is alleen dat ik niet kan stoppen met eten. Ik moet een balans zien te vinden.
De rede waarom ik geen gastric bypass neem kom ik in een latere post op terug. Het is namelijk wel iets waar ik serieus over heb nagedacht.
Voor nu wil ik iedereen bedanken voor de lieve berichten en vooral ook de mensen die mijn blog zijn gaan volgen. Sta ik hier tenminste niet tegen mezelf te praten.
Begin gewicht: 166kg Lengte: 183cm Einddoel: 80 kg (foto zie vorige post)
Wauw bedankt voor de lieve berichten, likes en nieuwe volgers door mijn vorige post. Het motiveert dit door te zetten.
Wekelijks zal ik updates geven hoe de zaken ervoor staan. Ik krijg terug naar hoe de week is verlopen, wat goed ging, wat minder goed ging en of ik misschien iets moet veranderen. Ook geef ik uitleg over keuzes die ik heb gemaakt of ga maken.
Vandaag ben ik begonnen. Mijn 1e doel en plan is om in bijna 11 weken 21 kilo af te vallen. Om precies te zijn wil ik op 5 september 145 kilo wegen. +/- 2 kilo per week.
Waarom? Op 5 september hebben wij tickets voor Formule 1 in Zandvoort. Aangezien ik dan goed in mijn vel wil zitten en redelijk goed in een stoeltje wil passen, leek mij dit een goed eindpunt voor mijn 1e doel.
Nu weet ik dat deskundigen adviseren niet meer dan 1 kilo per week af te vallen, maar ik weet uit ervaring dat zeker in het begin ik meer en sneller afval dan die 1 kilo. Ik heb dus ook alle vertrouwen dat 21 kilo in bijna 11 weken moet lukken.
Mijn plan:
Mijn plan zal in deze 11 weken vooral op de voeding liggen en specifiek het minderen daarvan. Ik ga alles eten waar ik zin in heb, maar met hele kleine porties. Focus ligt wel op niet meer dan 2000kcal per dag. Ik heb ooit laten uitrekenen dat met het gewicht dat ik nu heb ik tot 2800kcal per dag kan eten en nog afval.
Waarom? Het zal je niet verbazen dat om zo zwaar te wegen als ik je best veel moet eten. Alleen al door te minderen val ik af. Daarbij moet de overgang niet al te groot zijn, anders hou ik het niet vol. Als ik bijvoorbeeld brood en aardappelen of andere koolhydraten zou gaan mijden, dan ga ik door een verschrikkelijk afkickproces wat ik niet ga volhouden.
Qua sport dus ook geen doel. Afvallen draait voor 80% om wat je eet. Daarbij is extra beweging op dit moment te belastend voor mijn lichaam, die al het gewicht moet meezeulen. Bewegen gaat een stuk makkelijker als de eerste kilo’s er van af zijn.
Terwijl ik dit typ vraag ik mij af of dit wel zo’n goed idee is. Voor de meeste mensen is je lichaam laten zien al best spannend, maar als je morbide obesitas hebt dan is dat misschien nog wel een stukje heftiger. Waar de een in de spiegel kijkt en zichzelf te dik vindt, terwijl in werkelijkheid dit helemaal niet zo is, kan ik daar niet meer om heen. Ik ben te dik, VEEL te dik en de eerste stap is erkennen dat dat zo is.
Waarom nu? Wat heeft er voor gezorgd dat ik nu wel actie wil ondernemen? Natuurlijk ben ik er al veel langer mee bezig, sterker nog ik kan mij niet herinneren dat ik er niet mee bezig was. Toch is er nu iets veranderd. Laat ik beginnen met zeggen dat ik dit jaar 30 wordt. Relatief jong dus. Ik ben 183cm lang en ik durf het bijna niet te zeggen maar ik weeg 166 kilo. Jaren lang heb ik dat redelijk goed kunnen verbloemen omdat ik zo lang ben. Maar nu ik ouder begin te worden (en steeds zwaarder) neemt de druk fysiek toe. Zo is het mij opgevallen dat ik steeds vaker bij alles wat ik doe een stoel erbij pak. Bijvoorbeeld als ik aan het koken ben. Sinds enkele weken ben ik mij steeds bewuster geworden dat lopen moeilijk gaat en ik daardoor het onbewust het ook steeds minder ben gaan doen. Ik ben nu op een punt gekomen dat mijn lichaam zegt HO STOP! Als je lichamelijk zo slecht bent dan beïnvloed dat ook je dagelijks leven. Een dagje uit? Vakanties? shoppen? Ik hou het gewoon niet meer vol! Lekker uiteten? Mijn kont past niet meer in iedere stoel. Vliegen gaat al zeker niet met die kleine stoelen.
Los van het feit hoe de maatschappij naar dikke mensen kijkt, is het vooral dat ik nu het leven aan mij voorbij laat gaan zonder er echt van te kunnen genieten. Het is zo ontzettende zonde! Ik ben in de bloei van mijn leven en ik heb mijzelf in feite gehandicapt gemaakt. Dit heeft trouwens niets te maken met bodypositivity. Ik weet dat ik niet minder ben dan een ander, welke maat ik ook heb. maar liefde voor jezelf betekend ook voor jezelf zorgen. En dit is precies wat ik wil gaan doen.
Dan is het nu tijd voor een foto. Kleine disclaimer: Haat wordt niet getolereerd. Ook is het niet nodig om bijvoorbeeld dingen te zeggen dat het wel meevalt. Ik ben veel te dik. Betekend niet dat ik niet prachtig ben, maar wel dat ik ongezond ben. Ik wil deze foto met jullie delen omdat het de waarheid is en puur. En natuurlijk als “Voor” foto waar ik ooit op kan terug kijken en trots kan zijn hoe ik veranderd ben.
dag 1
Daar staat hij dan.. De foto. Confronterend? ja! absoluut! Maar ergens ook wel opgelucht. Accepteren dat dit is wat het nu is. Daar verder niet om stressen, maar wel actie ondernemen.
De aankomende tijd neem ik jullie mee in mijn leven. Ik laat jullie zien wanneer de dingen geweldig gaan, maar ook wanneer ik het erg moeilijk heb. Open en bloot op verschillende manieren. Kwetsbaar en sterk te gelijk.
In mijn volgende post (later vandaag) zet ik mijn 1e doel neer en hoe ik deze ga bereiken.
gezondheidvooralles.wordpress.com 