Het gaat niet goed..

Mentaal gaat het slecht en daardoor fysiek ook steeds slechter.

Ik eet slecht, slaap weinig en huil vooral veel.

Dit alles komt omdat ik zo niet gelukkig ben met mijn leven. Extreem ongelukkig zelfs. Er is niets waarvoor ik leef. Niets waar ik naar uit kijk. Mijn ex maakte het leven leuker of nouja met hem in mijn leven leek alles veel mooier. Nu hij weg is gevallen (en ik mis hem verschrikkelijk) ben ik naast dat ik ongelukkig ben ook nog eens zeer eenzaam. Het is het soort leegte wat een familielid, vriendin of hond niet kan vullen. Ik lijk niet uit de emotie te kunnen komen.

Ik ben mij er ontzettend van bewust dat hoe ik de dingen nu bekijk vanuit negatieve emoties komen. Het is niet de werkelijkheid, maar het voelt wel heel echt. Mijn maag en hart doen letterlijk pijn door alle emotie. Ik lig dagelijks huilend en happend naar adem op de grond.

Het gevoel is constant en het voelt nu letterlijk alsof ik aan het overleven ben.

Ik kreeg een paar dagen geleden een telefoontje dat ik eindelijk aan de beurt was bij een psycholoog. Vrijdag heb ik de intake. Ik heb mij ooit aangemeld omdat ik merkte dat in mijn relatie dingen vanuit het verleden naar boven kwamen. nu dat de relatie over is, is dat trauma 10x zo erg naar boven gekomen. Het voelt weer alsof ik alles gegeven heb en niet goed genoeg was. Ik werd weer in de steek gelaten en het doet zo’n zeer. Ik voel mij zo machteloos.

Ik mis mensen in mijn leven.. Een doel. Ik ben ook weer meer aangekomen. Ik weeg alweer 131,5kg.
pff wat is het leven kut nu.. en dan loop ik buiten met dat prachtige weer en ik weet dat ik er van moet genieten. De beauty er in moet vinden, maar ik voel het niet..

Ik hoop zo dat therapie mij gaat helpen, want dit gaat zo niet langer. Ja ik mis mijn ex en ja hij vulde een leegte, maar dat betekend dus dat er meer aan de hand is. Ik moet gaan vinden wat mij gelukkig maakt en dat niet laten afhangen van een relatie. Dat is namelijk een veel te kwetsbare positie.

fijne weekend.

Liefs, Anouk

Daar ben ik weer.. | Het gaat niet zo goed. |

Hallo,

5 januari was mijn laatste berichtje. Ik was toen ruim 22 kilo afgevallen en sindsdien is er een hoop veranderd.

Eerst mijn gewicht. Ik ben ben nu precies 37 kilo afgevallen. ja, dat is 15 kilo minder dan een half jaar geleden, maar het is een stuk langzamer gegaan dan de eerste 20 kilo.
In september 2021 woog ik 166,5. Vandaag weer ik 129,5. Natuurlijk een mijlpaal, maar wil ik echt een gezond bmi, dan moet er nog eigenlijk zo’n 50 kilo af.

Het gewicht voelt op het moment niet zo belangrijk nu ik in tranen op de bank zit.
De waarheid is dat ik de afgelopen 9 maanden in een hele ongezonde relatie heb gezeten en deze vanavond heb beëindigd. Het de eerste maanden van die relatie hebben jullie kunnen meelezen hoe alles ging. van Lexa, tot de ontmoeting tot aan de relatie.

De waarheid is dat redelijk vanaf het begin (eigenlijk ook al te lezen in mijn blog van 17 november). Ik vertelde toen al dat hij vrij kritisch was en zijn partner aan een bepaalde standaard houdt. Hij houdt van slank.. Ik wist het dus al dat dit toxic ging worden en ik liet het toe.

Maar de maanden daarna werd alles alleen maar erger. In de lente begon hij aan te geven dat het afvallen te langzaam gaat. Hij gaf ook aan zich helemaal niet aangetrokken te voelen tot mij. aantrekkingskracht is er niet. Uit elkaar gaan wou hij niet. Seks hadden we nauwelijks. Maar daar bleef het niet bij. die 5 a 6 uurtjes per week dat we elkaar zagen (naast de 2 uur durende telefoon gesprekken die we dagelijks hadden) waren voldoende voor hem. Hij miste mij niet. Had ook niet het verlangen naar mij toe. Ook de verwachtingen die hij had sprak hij meer uit. Zo was dagelijks sporten en vrijwel niets eten de norm geworden. We zouden op gegeven moment 4 dagen samen weg gaan. Dat zijn er toen 2 geworden omdat hij het benauwd kreeg zo lang met mij samen te zijn. Ik kan je vertellen, dat is het enige weekend in 9 maanden dat we echt een heel weekend samen zijn geweest. En wanneer ik al down was, moest hij mij vertellen dat hij twijfels had of hij wel voldoende voor mij voelde (maar nog steeds wou hij niet uit elkaar gaan)

En ondanks dat hij wel al die verwachtingen had, werden op de dingen waar ik behoefte aan had (denk aan vaker samen zijn, meer intimiteit, kort gezegd meer liefde) niet gereageerd. Hij zat gewoon niet in elkaar en zou niet oprecht zijn zei hij.

Je vraagt je misschien af waarom ik zo lang nog bij hem ben gebleven..

Nou .. hij leek vaak de schuld bij zichzelf te zoeken en dat hij moest veranderen.. geen seks? Dat kwam door zijn lage libido in het algemeen. verwachtte hij te veel? Dan moest hij zijn verwachtingen temperen. Er waren zoveel momenten waar hij doorhad dat wat hij deed niet okay was en mij pijn deed. En ja dat vond hij ook wel vervelend. Hij deed dan lief en we verzonnen weer dingen waardoor het in ieder geval niet volledig lag aan zijn gemis aan liefde voor mij of mijn lichaam. We bedachten dingen waardoor hij misschien wel meer zou voelen..

En telkens was ik weer even blij. Gerustgesteld… Want een deel aan hem is geweldig. Zo intelligent, verbaal ontzettend goed, goed voor de natuur/dieren en ik kon gewoon (met de meeste dingen) altijd bij hem terecht. Ik heb dat nog nooit in een relatie meegemaakt, maar wel altijd naar gezocht.

Maar de goede momenten duurde steeds minder lang.. Hij ging mij steeds vaker negeren als ik te emotioneel werd. Ik werd steeds meer onzeker. Ik at en sliep op gegeven moment niet meer. Alles wat ik deed, was voor hem. Ik raakte mijzelf kwijt.

Hij begon steeds minder moeite te doen. Alles werd steeds meer mijn eigen probleem.
De gedachten van uit elkaar gaan groeide bij mij. Maar door alle paniek, angst en vooral bang om de verkeerde beslissing te maken, bleef ik. De mooie momenten waren nog steeds te mooi. En ik weet wat het is om alleen te zijn. Voor hem was ik 6,5 jaar alleen. Ja dat waren stabiele jaren, maar ik was niet gelukkig. Met hem heb ik dingen gevoeld die ik in geen jaren heb gevoeld. Zoveel geluk en blijdschap.. Maar ook verdriet en wanhoop. Zo erg zelfs dat mijn traumatische jeugd weer naar boven kwam.

Waarschijnlijk zijn er nog veel meer dingen die niet goed waren, maar dit waren de belangrijkste punten..

Wat mij er uiteindelijk toe bewogen heeft er een punt achter te zetten was dat het de laatste weken iedere keer raak was met ruzie. Of eigenlijk geen ruzie. Hij maakte weer duidelijk dat ik niet goed genoeg was, mij niet mist, twijfels had en zichzelf eigenlijk ook flink het slachtoffer vond omdat hij geen passie voelde en daar mee moest zien te leven. En waar ik een paar weken geleden nog niet functioneerde als dat gaande was. Ik volledig in paniek en met tranen op de bank zat, begon ik er nu aan te wennen. Zijn woorden raakte mij niet meer zo. De mooie momenten werden zo schaars dat ook die niet meer in mijn gedachte zaten. De gedachten van uit elkaar gaan was niet meer zo eng opeens.

En de definitieve klap was de acceptatie dat hij niet voor mij voelt als wat ik voor hem voel. Dat het niet uitmaakt hoeveel ik weeg of wat ik doe. Hij vindt de liefde en aandacht die ik voor hem had erg fijn. Ik was namelijk ook voor hem de enige persoon met wie hij dagelijks sprak. Met wie hij alles deelde. Maar dit is niets meer dan een vriendschap. En hij wist dat ik geen vrienden kon zijn na dit alles. Dat is waarom hij niet uit elkaar wou gaan. Voor mij was dit uiteindelijk niet voldoende. Ik verdien meer.

Toen ik het hem vertelde was hij er rustig onder. Pijnlijk rustig. Hij bevestigde alleen maar dat wat ik zei en waarom ik uit elkaar wil gaan, waar is. En hij begreep het dus ook.

En toen brak ik.. Het enige wat ik ooit heb gewild is ook alles voor hem zijn. Dat hij niet zonder mij wil en alles zou doen om samen te blijven.

Het is zo raar om als je zulk innig contact hebt gehad in de vorm van dagelijks uren lange gesprekken en daarnaast nog alle appjes en andere dingen die je met elkaar deelt, opeens weer naar Strangers te gaan. Hij weet alles van mij. Hij was mijn beste vriend. En ik heb al zo weinig mensen in mijn leven.. Maar nee een vriendschap zit er voor ons niet in. Ik hou wel van hem en zou veel te jaloers zijn als hij een ander tegenkomt.

Ik weet dat ik vertrouwen moet hebben dat alles wel goed komt, maar ik was zo lang alleen. Ik wil niet meer zo lang alleen zijn.. Ik heb zoveel liefde te geven en wil deze ook graag ontvangen.

Dat hele zelfliefde heb ik jaren en jaren gedaan.. Was prima hoor, maar het maakte mij niet zo gelukkig als verliefd zijn. Ik weet dat ik mijzelf weer moet opbouwen na dit.. hij heeft mij geholpen die 37 kilo af te vallen, maar ben op andere vlakken achteruit gegaan. Zoals de paniek en onzekerheid die ik dagelijks ervaar. Ik was verdomme ruim 6 jaar alleen. Super zelfstandig.. Ik heb zoveel mannen “afgewezen” omdat ze niet goed voor mij waren en stond zo sterk in mijn schoenen. En dan 1 man die dan alles kan veranderen. 1 man waar ik mij voor open heb gesteld. Waar ik zoveel ben voor gaan voelen.. En dan is het opeens niet meer zo makkelijk de juiste beslissingen te maken.

Normaal gesproken was ik ALLANG bij zo iemand weggegaan.

Ik ben wel trots dat ik nu voor mezelf heb gekozen. ja, het had zeker eerder gekund, maar het is niet alsof ik jaren bij hem ben gebleven terwijl ik niet gelukkig was. 9 maanden..

Het meest frustrerende is, is dat mijn uiterlijk juist 1 van de dingen was (zelfs met heftig overgewicht) waar ik nooit problemen mee had. Ik stond altijd wel in de aandacht daarmee. En ik uitgerekend iemand tegenkom (die 11 jaar ouder is en zelf echt niet meer de mooiste is), die zich niet voelt aangetrokken tot mij.

Hier een foto van mij.. Want.. Fuck it. Hi, Ik ben Anouk!

Ik ben 30 jaar.. En ik zoek dat huisje, boompje, beestje. Die stabiliteit met een hoop liefde. ik ben zo blij dat ik mijn beste jaren niet aan die ene man ga geven..

En ergens ben ik dankbaar. Dankbaar dat ik weer heb mogen ervaren wat het is om verliefd te zijn. Van iemand te houden en een toekomst met iemand samen te willen opbouwen.. Ik ben ook dankbaar dat hij mij heeft geholpen met afvallen. Als je met iemand samen bent voor wie weer gezonde leefstijl zo belangrijk is, dan doe je makkelijker mee. Dus ja daar ben ik hem dankbaar voor. Ik ben hem dankbaar voor de mooie gesprekken..

Ik haat hem niet.. Hij heeft ook zoveel goeds gedaan.. Ik kan het hem niet kwalijk nemen dat hij niet voldoende voor mij voelt. Hij was er open en eerlijk over. Ik was de gene die mocht gaan bepalen of het voldoende was of niet. En dat bleek uiteindelijk niet zo te zijn.

Ik weet dat ik de aankomende tijd zo verdrietig zal zijn.. Het is denk ik vooral het verlies van een toekomst waar ik zo zeker van was. En nu moet ik WEER gaan daten en iets opbouwen. ik haat dat wel zo erg. pff. Was hij dan alleen in mijn leven om mij te helpen met mijn gezondheid? mijn conditie is er ook op vooruit gegaan..

Ik heb het gevoel dat ik geen adem krijg als ik denk aan het feit dat het over is.. Maar datzelfde gevoel heb ik ook als ik met hem had moeten samenleven met zoals het werkelijk was…

Anyways… Mijn leven is op meer vlakken veranderd. Het vrijwilligerswerk is gestopt helaas. in maart al. Ik heb wel een super leuke nieuwe hobby. Dot painting. Hij stimuleerde mij ook enorm met die nieuwe hobby. Hij wou altijd het beste bij mij naar boven brengen.

en nu moet ik het weer alleen doen.. De motivatie om gezond te worden.. Het eten, het bewegen..
Ik ben de weekenden weer alleen.. Het maakt mij zo verdrietig..

Ik weet het allemaal even niet meer.. Dit is niet waar ik gedacht had dat ik nu zou zijn.. Je wilt niet weten hoe blij ik was oud en nieuw met mijn partner door te brengen.. Het zijn van die kleine dingen.. En nu ga ik richting de 31 en opnieuw begin ik het jaar alleen. waarom..

Liefs,

Anouk