Opeens kan je leven veranderen en niet veel later kan alles weer teruggenomen worden. Ik vraag mij wel eens af wat het nut dan is geweest. Was het puur de ervaring? Die ervaring kost dan wel een hoop instabiliteit.
Ik was tevreden met wat ik had omdat ik niet meer gewend was hoe het ook zou kunnen. Ik was niet super gelukkig, maar gelukkig genoeg. Ik was dankbaar voor wat ik had.
Nu weet ik hoe het ook kan zijn. Een leven met meer mensen, meer liefde, meer activiteiten, meer spanning, meer geluk.
En het is niet alleen het gemis van deze dingen en zelfs niet het feit dat ik deze dingen niet zomaar weer ergens anders kan vinden, maar de grootste verandering is dat ik ben gaan twijfelen of ik misschien zelf het grootste probleem ben.
En als ik dat ben, is er dan überhaupt ooit een kans van slagen?
Je zou kunnen zeggen dat het 2 voor 12 is. Ik ben nog niets verloren, maar ik zie het gebeuren omdat te veel dingen niet kloppen. Ik ben er ongelukkig door. Doorgaan zou betekenen dat ik akkoord moet gaan met dingen waar ik niet achter sta of mij niet goed bij voel. Zou betekenen dat ik anders moet zijn en mezelf vaak ook inhouden. Maar als ik het probleem ben, zou dat dan juist niet goed zijn? Waarom ben ik dan zo verdrietig? Waarom nijg ik erna alles weg te gooien als het zo moet?
Maar ben ik dan gelukkig? Als ik alles weggooi? Ik zeg niet dat ik dat niet aankan of dat het leven dan daarna niet leuk zal zijn, maar ik ga terug naar wat ik had. Wat ik jaar in jaar uit al doe en waar ik uiteindelijk niet ECHT gelukkig van wordt.
Ik ga het dus afwachten. Dit is mij tot op heden nooit gelukt omdat ik een alles of niets persoon ben, maar ik moet weten in hoeverre mijn onzekerheid, angst een rol speelt in hoe ik de dingen zie en voel, alles weggooien kan altijd nog.
En zelfs al is alles gedoemd om te mislukken, het op een “veilige afstand” afwachten zorgt misschien wel voor een zachtere landing.
gezondheidvooralles.wordpress.com 