Het gaat lekker hier! (NOT!)

Lag ik dit weekend toch bijna in het ziekenhuis, zo slecht ging het.
Ik denk dat de moeheid ook begon mee te spelen.

Zaterdag ging het echt heel slecht. Ik was zo ziek, benauwd en moe! Maar ik kon niet slapen. Ik werd boos op de mensen die mij durfde te bellen. Iedereen wist dat ik ziek was en is het dus niet gek als ik mijn mobiel op stil heb staan. Dan moet je me niet op mijn huistelefoon bellen. Ook heb ik bijna geen stem dus praten of meer verstaanbaar zijn kost zoveel energie. Dat ik boos en vooral heel hees door de telefoon naar mijn vader riep “LAAT MIJ MET RUST IK PROBEER TE SLAPEN!!”, maakte de zorgen natuurlijk niet veel minder.

Een uur later hoorde ik mijn voordeur open gaan. Het was mijn zus die meteen de slaapkamer kwam binnenwandelen. Natuurlijk reageerde ik daar ook zeer gefrustreerd op. Ik probeerde toen al 2 uur in slaap te komen.
Achteraf was het maar goed dat ze binnenkwam en niet veel later mijn vader ook arriveerde.

De koorts was hoog opgelopen en ik was benauwder dan ooit. De antibiotica deed nog niet wat het moest doen, dat was zeker. Het eerste wat mijn zus deed was water pakken en zorgde dat ik wat dronk en pijnstillers naar binnenkreeg. Daarna brak ik in tranen uit op de bank. Dit kon ik niet meer alleen. Ik kon niet voor mezelf zorgen, laat staan voor een puppy!

Gelukkig hielpen de pijnstillers in combinatie met een pufje. Tegen de tijd dat mijn vader arriveerde was ik weer redelijk oke. Ondertussen was de huisartsenpost al gebeld met wat nu te doen. Ze vonden het te vroeg te veranderen voor antibiotica en de volgende stap zou een opname betekenen. Ik zat daar totaal niet op te wachten, dus we zouden het nog een paar uur aanzien. Aangezien op dat moment duidelijk was dat mijn vader bij mij zou blijven en ik dus niet meer alles alleen hoefde te doen, wat uiteindelijk het ziekenhuis niet nodig.

Van zaterdag op zondag voor het eerst weer redelijk geslapen. Hierdoor voelde ik mij zondag iets beter. Ik had het gevoel dat de antibiotica eindelijk begon te werken. Mijn vader is daarom gister ook weer naar huis gegaan.

Zondagavond begon mijn pup van ruim 4 maanden opeens overal in huis te plassen. Op haar kussen, de bank. Dat was nooit eerder gebeurd. Zelfs niet toen ze nog niet zinnelijk was. Er gingen meteen alarmbellen bij mij af. Zonder waarschuwing opeens overal plassen, dan klopt er iets niet.

Vanochtend met haar urine naar de dierenarts geweest. Eind van de ochtend kreeg ik een telefoontje dat er bloed en wat ontstekingen in haar urine waren gevonden en of ik toch nog met haar langs wou komen.
Natuurlijk deed ik dat, maar het liet wel meteen blijken hoe ziek ik nog was. Maar de pup is erg belangrijk, dus 2 ritjes naar de dierenarts moesten gewoon.

Lang verhaal kort, ook de pup zit nu aan de antibiotica. Vandaar ook de titel: “Het gaat lekker hier”.
Volgens de dierenarts ben ik er wel vroeg bij, dus de pup heeft niet lang hoeven lijden aan de blaasontsteking. Wat dat betreft had ik dat mijzelf ook eerder moeten gunnen. Maar goed je weet hoe dat gaat. Antibiotica wordt niet zomaar gegeven. Kans is groot dat de huisarts je weer naar huis stuurt als je te vroeg bent.

Verder ben ik begonnen met “Bio-Kult” een probiotica met 14 stammen (levende bacterieculturen) (yakult heeft er bijvoorbeeld maar 1).
Dit schijnt ontzettend goed te zijn en zou mijn weerstand beter moeten maken en meer bescherming moeten geven. Vooral ook als je regelmatig problemen hebt met virussen en bacteriën in de luchtwegen.
We zullen zien. Ben gister pas begonnen en het schijnt goed samen te gaan met antibiotica omdat deze ook weer een hoop van de goede bacteriën dood maken.

Voor nu is het vooral nog uitrusten en heb ik alle plannen voor deze week gecanceld. ik neem nu zo mijn laatste antibiotica pil en dan is het even afwachten of ik nog een kuur nodig heb. Mijn longen zijn namelijk nog steeds voor een deel onrustig en verstopt.

Ik moet je wel zeggen dat ik het helemaal gehad heb. Ik voel mij na ruim een week ziek volledig gesloopt. Ik hoop op dadelijk weer op een goede nachtrust en dat de antibiotica bij mijn pup ook maar snel mag helpen. ]

love,

Healthy

Update ziekte | Het werd toch erger.. | Arts denkt dat we voorlopig niet van corona af zijn.

Het kan bijna geen toeval zijn dat ik begin met gezond leven en ik dat ik dan binnen een week goed ziek wordt.

De afgelopen dagen waren best pittig, maar in het begin niet erg genoeg om naar de huisarts te gaan. Ik dacht dit is gewoon een fikse luchtweginfectie met hooguit een keelontsteking. Iets wat ik ieder jaar wel een keer krijg. Griep heb ik wat dat betreft eigenlijk nooit.

Ook een rede waarom ik mij niet heel veel zorgen maakte is omdat de klachten dadelijks veranderde. Niets werd opeens VEEL erger. Ik begon met erge keelpijn, daarna keelpijn met koorts. Toen koorts met neusverkoudheid en veel slijm in mijn keel en ook hoofdpijn. Ook begon ik steeds vaker longslijm op te hoesten. Iets wat erg lijkt, maar liever eruit dat erin. Want dan loop je kans op een longontsteking.

Maar toen begon ik te merken dat los dat ik bijna niet meer kon praten, ik ook steeds benauwder werd. De koorts was wel wat minder hoog. Aangezien ik de nachten daarvoor best goed had geslapen, had ik nog steeds niet het gevoel naar een arts te moeten. Voor een virus valt nou eenmaal weinig te doen behalve goed uit te zieken en af en toe een pijnstiller te nemen.

Afgelopen nacht heb ik bijna niet kunnen slapen doordat ik slecht kon ademhalen. Ook kreeg ik ook “brommende” en “piepende” ademhaling. Het ophoesten van slijm lukte ook bijna niet meer, en dat was het moment dat ik dacht, ik moet een afspraak maken.

Vanochtend bij mijn huisarts geweest (ik was zo benauwd dat lopen naar en van de auto al moeilijk ging). Deze heeft mijn temperatuur opgemeten en deze was mijn pijnstillers gelukkig niet meer dan een verhoging. Ook de zuurstof gehalte in mijn bloed was goed. Toen ze ging luisteren naar mijn longen werd het een ander verhaal. Ze kon op verschillende plekken horen dat het niet goed zat. Ook vrij onderaan mijn longen, waar het steeds moeilijker bij wordt om ze nog schoon te krijgen.

Ik heb daarom een antibiotica kuur mee gekregen van 5 dagen en een puffer (Ventolin diskus).
Thuis meteen de antibiotica genomen en daarna een pufje. Het gevoel dat ik toen kreeg was een herhaling van toen ik een kind was en dacht geen bril nodig te hebben. Of van die mensen die roepen dat ze niet doof zijn. Als je niet beter weet denk je dat alles nog best redelijk is, maar als je dan de tool krijgt waardoor de dingen weer worden zoals ze moeten zijn, dan denk je WAT EEN VERSCHIL!!! Dat had ik dus ook na 1x het inademen van die poeder in mijn longen. Kreeg opeens veel meer lucht. Zo fijn!

De arts hoopt dat ik met een week weer wat ben opgeknapt. Nou dat hoop ik ook! Ik ben nu al sinds zaterdag niet lekker en begin er nu toch wel aardig klaar mee te zijn. Nog iets opvallend wat mijn arts mij vertelde.

Ze ziet ook in haar praktijk een opmars van het coronavirus. En dan vooral de Delta variant. En dus ook bij mensen die volledig gevaccineerd zijn. En mensen worden dus toch ziek genoeg om hulp te krijgen van een arts. Ze denkt dat we voorlopig nog wel in golven last zullen krijgen van het virus en dat het dus goed blijft om enige afstand te bewaren van andere, ookal worden maatregelen steeds verder versoepelt.

Verder was mijn consult met de arts een fijn gesprek. Ik was er al zeker anderhalf jaar niet meer geweest en dus wou ze weten hoe het verder met mij ging en wat ik deed in mijn dagelijks leven. Of mentaal ook nog alles goed zit. Nu heb ik mentaal nooit echt serieuze problemen gehad en ik kon nu nog steeds zeggen dat het best aardig met me gaat. Ook fijn, er is een keer fijn dat het niet over mijn gewicht ging. Ik merk dan meteen dat ik er met een beter gevoel wegging. Na zoveel jaar heeft het ook weinig zit het er steeds over te hebben. Ik leef in dit lichaam. Ik wordt al iedere dag op ieder moment geconfronteerd met mijn gewicht. Ik kan niet toveren, dus het is er niet 123 van af weer. Ook niet iedere klacht heeft altijd maar met overgewicht te maken. Dat is namelijk wel waar altijd vanuit wordt gegaan. Maakt niet uit wat het is, het zal wel komen doordat je veel te zwaar bent. Wat soms ook zo is, maar vaak ook niet.

Gister kwam mijn vader op bezoek. De eerste persoon die ik heb gezien sinds ik ziek werd. Zo fijn dat hij de pup kon uitlaten en wat dingen voor me kon doen. Tot gister had ik namelijk alles zelf gedaan en dat valt het toch tegen om vrijgezel te zijn en alleen in een appartement te wonen. Niemand die voor mij zorgt. Dus dat hij er gister was, werd zeer gewaardeerd. Op gegeven moment was ik al blij dat ik gedoucht had of de afwas had gedaan. Ik had de energie gewoon niet meer.

Nu ik weer beter kan ademenen voel ik me al een stukje beter. Ook heb ik nergens meer echt pijn, maar wel een algeheel “voel me niet helemaal lekker” gevoel. Ik zet maar weer een film op, op Netflix.

love,

Healthy.